- Du, kor Håkon river!
Håkon Austbø gjer noko få andre får til: Grieg'en hans er usedvanleg kontinental. "Plastisitet som får ein til å måpe" er eit av superlativa. Det fekk ein på ny bekrefta igår - då spelte han konsert på ein av dei pittoreske Festspillvenyane: Troldsalen på Troldhaugen.

Av Nicholas H. Møllerhaug, Bergen

Troldsalen er ein kammersal med sær utsikt: ned gjennom steinjuvet til komponisthytta til Eddie, japanarar med kamera og undarlege båtkrusningar på Nordåsvannflata.

Konserten i går var ein av mange Festspillkonsertar på Troldhaugen. Den stappfulle salen fekk meir enn dei forventa. Då Austbø møtte opp med sine lange armar serverte han eit sjeldant foredrag. Eit uendeleg originalt spel. Opningsnummeret - utdrag frå Grieg sine 'Slåtter' op. 72 var mektig imponerande i spenst og dristigheit. Austbø let slaga i dei dansande rytmande 'suga seg' sjølv opp i ein annan - det rytmiske foredraget blir transformert. Ein musikkvitar finn betre ord for dette - men, du kor godt det river! Raffinementet i konserten haldt eit slikt nivå under heile konserten. Her bør arrangøren også få skryt for programsamansetjinga. Ein glitrande rekke av stykker -etter 'Slåtter' kom Debussy sine 'Estampes'. Med merkeleg orientalisme og instrumentglede eit utmerka kontrapunkt til Grieg i starten. Iallefall når det Håkon Austbø som får det til synge. Direktør v/ Troldhaugen, Erling Dahl jr. fekk på ein fin måte også fram desse kontrapunkta. Inkje er som konsertar kor det også er nokon som snakkar til ein. Dette er Dahl veldig flink til - og på ein fin måte fekk han også fram dei historiske særtrekka ved komponistane. Ein supersamansatt konsert vart endå tettare.

Då Debussy var ferdig kom Janácek ut flygellokket - via Chopin. 'I Tåken' er eit verk mange i Noreg fekk introdusert av Leif Ove Andsnes. Difor lurde ein på korleis herr Austbø sitt piano kom til å synge 'I Tåken'. Kva kom han til å trekke opp or sitt kjensleregister?

Konklusjonen er at ein gler seg til Austbø sin variant også finns i CD-hylla . Tolkinga hans er verkeleg storarta og gripande. Austbø har nærvær og kjensleregister som er alt anna enn likegyldig. Eit merkeleg nærvær. Dette merka ein også godt i 'Improvisasjonar' av Bartok og 'Ungarsk Rhapsodi no. 13' som Austbø avslutta konserten med. I stor kontrast til japanarane med digitalsurr utanføre -og perfekt introitus til raudstrupene i tretoppane over japanarane.